Streek-GR 563: Eupen - Eynatten (18,1 km)

Details GPS Track

Lengte track	18.12 km
Totale stijging	324 m
Totale daling	325 m

Moeilijkheidsgraad	2/4 - Makkelijk
Categoriën

Reis info

Eupen is minstens ieder uur (ook in de weekends en de vakanties) makkelijk te bereiken met de trein vanuit het binnenland. Vanaf het station sta je te voet op minder dan 15 min. in het centrum op de Marktplatz waar de tocht start.

In Eynatten passeert GR 563 bij de halte Dorf. TEC bus 14 (Aachen - Eynatten - Eupen, rijdt frequent, zelfs in het weekend) brengt je terug naar Eupen Bahnhof. Afhankelijk van het traject dat de bus volgt duurt de rit 10 of 21 minuten.

(Controleer deze info altijd zelf met de websites en apps van de betrokken openbaar vervoer maatschappijen - NMBS, De Lijn, Le Tec... Dienstregelingen wijzigen regelmatig, en verschillen naargelang dag en uur van de verplaatsing)

De wandeling - februari 2024

Op de Marktplatz in Eupen kunnen we al redelijk vroeg een koffie krijgen in het Zum Goldenen Anker hotelletje, ideaal om goed wakker aan de tocht te beginnen. We werpen nog een blik op de groenkoperen torenspitsen van de Sint-Niklaaskerk en vinden al meteen de geel-rode tekens die ons door het stadje loodsen.
Via rustige en altijd verzorgde woonstraten stijgt het tot bij de jeugdherberg. Voor wie wat tijd in de streek wil doorbrengen is dit een prima uitvalsbasis. GR trajecten genoeg hier om je minstens een weekje zoet te houden.
We dalen af richting Eupen-Haas en ontmoeten zowel GR 573 als GR 15, een bekend punt voor ons want we passeerden hier al op beide routes.

Eenmaal de N68 overgestoken volgen we een pad langs de valleiflank boven de Vesder. Bij de Langesthal brug (Bellmerin) over de Weser (Vesdre) nemen we afscheid van GR 15 en van de rivier. Een stijgend pad in de rand van het Osthertogenwald vlakt geleidelijk aan uit, en bij een eenzame woning gaat het verder langs de Diebach om uit te komen bij Hasenell. Op het eerste zicht moeten we daar een saaie verkeersweg beginnen volgen, maar gelukkig worden we al vlug een parallel bospaadje ingestuurd dat op een veilige afstand blijft van de verkeersweg. Wat verder nemen we een pad dat recht het woud in loopt. Natte toestanden, met af en toe stukjes vlonderpad die ons langs en over verschillende beekjes leiden, allemaal afwateringen van de nabijgelegen Hoge Venen.

Voor we het bos verlaten kruisen we een aftakking van de Vennbahn, de vroegere spoorweg Aachen - Luxembourg die nu grotendeels een populair fietspad geworden is. Deze aftakking verbond Eupen met Raeren en werd geopend in 1887. Hier geen fietspad, het spoor ligt er nog altijd alhoewel er maar reizigers vervoerd werden tot 1959. Een Duitse vereniging uit Walheim, Eisenbahnfreunde Grenzland (EFG), doet er al vele jaren alles aan om deze lijn te reactiveren, maar voorlopig nog altijd zonder succes. Toch lijkt iedereen het erover eens te zijn dat er in deze Euregio meer grensoverschrijdende verbindingen zouden moeten rijden. Nu is er een verbinding tussen Spa en Aachen, een boemeltreintje via Pepinster, Verviers en Welkenraedt en alle tussenliggende stationnetjes. En dan is er ook nog een boemellijntje tussen Liège en Maastricht dat de Maasvallei volgt. Bijkomende treinverbindingen lijken geen optie te zijn wegens de grote investeringen die nodig zijn, maar enkele goed geplande buslijnen zouden in deze vooral toeristisch interessante gebieden al heel wat mogelijk kunnen maken.

Ondertussen hebben we het woud verlaten en gaat het richting Raeren. We volgen geruime tijd een nogal eentonige asfaltweg, om uiteindelijk een weide ingestuurd te worden. Dit is weer op en top GR 563, stappen tussen weidepoortjes, telkens speurend naar het volgende.
Schloss Knoppenburg is een welgekomen afwisseling tussen de weidedoorsteken. Deze voormalige boerderij dateert uit de 16de eeuw en heette oorspronkelijk Hof auf der Heyde. De naam Knoppenburg kwam er pas later toen de twee knoppenvormige torenspitsen bijgebouwd werden.

We bereiken Raeren en passeren de kerk. Net als in Eupen is ook dit een Sint-Niklaaskerk. Zouden ze in de streek een speciale band hebben met de kindervriend? De vele Sint-Maartensstoeten en -vuren op 11 november zijn alleszins een populaire volkstraditie in de Oostkantons.
De tocht voert verder naar de Burg Raeren die al in 1952 als eerste gebouw in Oost-België beschermd erfgoed werd. Het burchtcomplex dateert uit de 14de eeuw, maar kreeg zijn huidig uitzicht in de 18de eeuw. Sinds 1963 is hier het Potteriemuseum gevestigd waarin het internationaal vermaarde aardewerk van Raeren tentoongesteld wordt. Al van in de 15de eeuw werden aardewerk potten, kruiken, drinkbekers en schalen uit Raeren in gans Noordoost-Europa verhandeld, tot zelfs in Litouwen en Rusland. Voorbeelden duiken op in heel wat 16de en 17de-eeuwse schilderijen, onder andere in de Boerendans en de Boerenbruiloft van Pieter Breughel de Oudere. Exemplaren van keramiek uit Raeren worden over gans de wereld bij archeologische opgravingen teruggevonden, ondermeer in Noordamerikaanse indianengraven en in Nederlandse scheepswrakken voor de westkust van Australië.
Het valt wel op dat toen we deze tocht in 2019 liepen, de onmiddellijke omgeving van de Burg Raeren nog niet ingepalmd was door enkele enorme moderne boerderijgebouwen. Geen mooi zicht, maar dat zal de eigenaren van dit zoveelste industriële landbouwcomplex worst wezen. 

Het laatste deel van de tocht brengt ons naar Eynatten, deelgemeente van Raeren. Ook nu gaat het weer verschillende keren door weides.
In het gehucht Berlotte passeren we het Musée de la Carotte. Het is ondergebracht in een oude elektriciteitscabine uit 1923. Het is wellicht het kleinste museumpje in België. Met een draaiwiel laat je verschillende pancartes voorbij defileren die het allemaal op een amusant-absurde manier over de wortel hebben.
Wat verder komen we bij de ingang van een smal pad een bord met een gemeenteverordening tegen. Op het volledige grondgebied moeten honden aan de leiband gehouden worden. De gemeente zag zich verplicht dit reglement op te leggen omdat al te dikwijls vastgesteld wordt dat loslopende honden andere mensen hinderen en ook klein wild in weides en bossen opjagen en zelfs doodbijten. Wat verder komen we op het pad een dame tegen met... een loslopende hond. Waarschijnlijk een analfabete, ocharme die vrouw.

Uiteindelijk lopen we Eynatten binnen. We hebben geluk, we zijn net op tijd voor de bus.
Al bij al was dit een mooie en rustige wandeling, volledig door Duitstalig België. Duitsland was trouwens nooit ver weg. Dat was alleszins te merken aan de vele Duitse nummerplaten op de auto's. Bijna de helft van de inwoners van Raeren zijn Duitsers, vooral aangetrokken door de lagere woningprijzen aan onze kant van de grens.

Sfeerbeelden